ကုန်ဆုံးလာတဲ့ နာရီလက်တံတွေနဲ့အတူ မျောပါသွားတာက
ကျွန်မရဲ့ အတိတ်တွေ ဖြစ်ပြီး အနာဂတ်ကို သက်ရောက်မယ့် အဖြစ်အပျက်တွေကိုတော့ လက်ရှိအချိန်တွေကပဲ
ဖန်တီးပေးပါလိမ့်မယ် ။
ပြီးတော့ လက်ရှိအချိန်မှာပဲ ပျော်အောင် နေတတ်ဖို့
ကျွန်မကို သင်ပေးနေတဲ့ လူတစ်ယောက်ရှိတယ် ။ အဲဒီလူကို ကျွန်မရဲ့ အနာဂတ်မှာရော ရှိနေစေချင်ရဲ့လားဆိုတာတော့
မသေချာဘူး ။
" ကာရန် "
" ဟုတ်ကဲ့ "
အဲဒီလူက သေချာပေါက် ကာရန်ချိုပါပဲ ။ တစ်ခါတရံ
ကလေးတွေနဲ့ စကားနိုင်လုရင်း ပျော်နေတတ်သလို တစ်ချို့အချိန်တွေကျ အကြောင်းအရင်းမယ်မယ်ရရ
မရှိဘဲ အရူးတစ်ယောက်လို ပြုံးနေတတ်တယ် ။ ကာရန်ချိုဆီမှာ ပုံစံအတိအကျမရှိဘူး ။ သူက ဖြစ်လာသမျှကို
ဖြစ်သလို ရင်ဆိုင်ရဲတယ် ။
" အေးတယ် အနွေးထည် သွားဝတ်ထား "
တကယ်ဆို ဒီလို စကားတွေက ကျွန်မကို သူ သတိပေးနေကျစကားတွေပါ
။ ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ကျွန်မရဲ့ နှုတ်ဖျားတွေဆီကို ကူးပြောင်းလာသလဲတော့ ကျွန်မလည်း မသိလိုက်ဘူး
။
ပြင်ဦးလွင်ရဲ့ ညနေစောင်းဆိုတဲ့အချိန်က သာယာပေမယ့်
အေးစိမ့်လွန်းတယ် ။ အထူးသဖြင့် ဒီနေ့လို နေသိပ်မပူခဲ့တဲ့ နေ့တွေမှာဆို အအေးဓာတ်က ခပ်စောစောလေး
ဝင်လာလေ့ရှိတယ် ။
" ဟုတ်ကဲ့ "
ဖတ်လက်စ စာအုပ်ကို စာမှတ်ကဒ်လေးနဲ့ ညှပ်ပြီး ခုံပေါ်ပြန်တင်ခဲ့တယ်
။ လှေကားကို နင်းဖြတ်သွားပေမယ့် ခြေသံကို မကြားရဘူး ။ ကာရန်ချိုရဲ့ အပြုအမူတွေကတော့
တကယ် နူးညံ့တယ် ။
" ညောင် မေမေ့ဖုန်းကို မကိုင်ဘူးဆို
"
" ပြန်ခေါ်နေလို့ "
ကာရန် ဖျော်ပေးခဲ့တဲ့ လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို နှုတ်ခမ်းနားမှာ
တေ့ထားတော့ လက်ဖက်ရည်ရဲ့ ချိုချိုအီအီနို့အနံ့ကို ရတယ် ။
မော်မော့်ရဲ့ သက်ပြင်းချသံကို ကြားရတယ် ။ ပြန်ခေါ်နေတယ်ဆိုတဲ့
အကြောင်းပြချက်တစ်ခုတည်းကြောင့် မဟုတ်မှန်းတော့ မော်မော်လည်း သိမှာပါ ။
" ပြဿနာတိုင်းက ရှောင်ပြေးနေရုံနဲ့ ဖြေရှင်းပြီးသား
ဖြစ်မသွားနိုင်ဘူးနော် "
ပြဿနာတိုင်းက ရှောင်ပြေးရုံနဲ့ အဖြေတွေ ပေါ်မလာနိုင်ဘူး
။
ဒါကတော့ ကျွန်မ ကိုယ်တိုင်လည်း လက်ခံထားတဲ့ အချက်ပါ
။ ဒါပေမယ့် ခေါင်းတိုးပြီး ရင်ဆိုင်လိုက်မှ အနာတရတွေပဲ ပိုဖြစ်လာနိုင်မယ့် ပြဿနာတွေ
ဖြစ်နေခဲ့ရင်ရော ...
" အကျိုးအကြောင်းတော့ ပြန်ပြောလိုက်ဦး ၊
မော်မော်ကတော့ ညောင် တစ်သက်လုံးနေမယ်ဆိုလည်း ခေါ်ထားမှာ "
" အမိက ဒီမှာ တစ်သက်လုံးနေမလို့လား
"
ဟူဒီအပွကို ဖြစ်သလို ခေါင်းစွပ်လာပုံရတဲ့ ကာရန်က
အင်္ကျီကို ဆွဲချရင်း ဆိုင်ထဲ ပြန်ဝင်လာတယ် ။ ပွယောင်းယောင်းဖြစ်သွားတဲ့ ဆံပင်တွေကို
တစ်ချက်ကြည့်ပြီး အကြည့်ပြန်လွှဲလိုက်တယ် ။ ဆက်ကြည့်နေရင် သပ်ပေးချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာဦးမယ်
။
" ဘာလို့လဲ နေတော့ "
ဘုဆက်ဆက်နဲ့ မေးလိုက်မိတော့ ရှည်ထွက်နေတဲ့ အင်္ကျီလက်ရှည်ရဲ့
အနားစတွေကို လက်ဖျံနားအထိ ဆွဲတင်ရင်း ခေါင်းခါပြတယ် ။
" အဲဒါဆို ရန်ကုန်ကို သွားလည်တဲ့ အခါမျိုးကျ
ကာရန်က ဘယ်မှာနေရမှာလဲ "
" ရှင့်ကို ကျွန်မ ခေါ်ထားမယ်လို့လည်း မပြောမိပါဘူး
"
" ဒါပေမယ့် အမိသာ ဒီမှာ တစ်သက်လုံးနေမယ်ဆိုရင်
ကာရန့်မှာ ရန်ကုန်ကိုသွားစရာအကြောင်းလည်း မရှိလောက်ဘူး "
ဒိတ်ခနဲဖြစ်သွားတဲ့ နှလုံးခုန်သံကို ထိန်းဖို့
သူ့ကို မျက်စောင်းထိုးလိုက်တော့ ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ စာအုပ်ကို ကောက်ကိုင်တယ် ။
နေရောင်က တဖြေးဖြေးနဲ့ မိုးကုတ်စက်ဝိုင်းဆီ တိုးဝင်ပျောက်ကွယ်လာတဲ့အထိ
ကာရန်က မော်မော်နဲ့ ထိုင်ပြီး စကားပြောနေတာ ။ သူက အလုပ်မရှိဘူးဆိုရင်လည်း ရေထခပ်ဖို့တောင်
မလုပ်ဘူး ၊ အလုပ်လုပ်ရမယ့် နေ့ဆိုလည်း အမြှီးတောင် ရှာလို့ မရတတ်ဘူး ။
" အာ ခုံတန်းပေါ်မှာ မာဖလာကျန်ခဲ့ပြီ
"
အိမ်ရောက်ခါနီးမှ ဆိုင်ရှေ့က ခုံတန်းပေါ်မှာ
မာဖလာကျန်ခဲ့တာကို သတိရသွားတယ် ။ သော့ခတ်ရင်းနဲ့ မေ့သွားတာ ထင်ပါရဲ့ ။
" ကာရန် သိမ်းပေးထားပါလိမ့်မယ် ၊ ညောင့်
မာဖလာမှန်း သူသိမှာပါ ။ ပြန်မယူနဲ့တော့ မှောင်နေပြီ "
" ဟုတ် "
ညနက်လေလေ အအေးဓာတ်ကဲလာလေလေ ဖြစ်တဲ့ ဖြစ်စဉ်က နေရောင်ခြည်ရဲ့
နွေးထွေးမှုတွေနဲ့ ဝေးကွာသွားတဲ့ အချိန်က ကြာမြင့်သွားလို့ပါတဲ့ ။ အဲဒီ ဒဿနရဲ့ ပိုင်ရှင်ကတော့
ကာရန်ချိုပါပဲ ။ ကျွန်မကလည်း ဘယ်လိုဖြစ်လို့ အဲဒီစကားကို မှတ်မိနေမှန်း မသိဘူး ။
အိပ်မပျော်သေးတာကြောင့် ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်ပြီး
ကင်မရာနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေမိတယ် ။ မော်မော်က ဘုရားရှိခိုးနေတာကြောင့် တီဗီက အသံကိုလည်း
အဆုံးအထိ တိုးပေးထားလိုက်တယ် ။ ပုံတွေ ပြင်ဖို့ laptop တောင် ပါမလာဘူးပဲ ။ ပြင်ရမယ့်
ပုံကလည်း ကာရန်ချို့ရဲ့ ပုံနှစ်ပုံပဲ ရှိတာ ။ မပြင်တော့ပါဘူးလေ ။
မော်မော် ဘုရားရှိခိုးလို့ မပြီးသေးခင်မှာ မော်မော့်ရဲ့
ဖုန်းက သီချင်းသံတစ်ချို့ ပျံ့လွင့်လာတယ် ။
"
ဆောင်းနှင်းပွင့် ကြွေလွင့်လာရင် ပျော်လာခဲ့သည် ...
လက်ချင်းအတူ
တွဲယူယှက်လို့ မေတ္တာတေးသီ ... "
စိုးစန္ဒာထွန်းရဲ့ အသံလွင်လွင်က volume ကို အဆုံးထိ
တင်ထားတတ်တဲ့ ဖုန်းထဲကနေ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ထွက်လာတယ် ။ အဲဒီ ဖုန်းမြည်သံကိုလည်း ကာရန်လုပ်ပေးထားတာလို့
သိရသေးတယ် ။
ဘုရားရှိခိုးနေတဲ့ အဒေါ်ဖြစ်သူ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာစိုးလို့
ဆိုဖာပေါ်က ဝုန်းခနဲ ထထိုင်ပြီး အားသွင်းထားတဲ့ ဖုန်းကို အသံအရင်ပိတ်လိုက်တယ် ။ ဒါပေမယ့်
ဖုန်း screen မှာ မြင်နေရတဲ့ မမကြီး ဆိုတဲ့ နာမည်ကြောင့် မော်မော့်ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး
ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်တယ် ။
" ဟယ်လို မေမေ "
" ဟော မအိပ်သေးဘူးလား ညောင် "
မေမေ့ရဲ့ ဖုန်းတွေကို လက်မခံခဲ့တာကြောင့် မေမေ့အသံကို
မကြားရတာ တစ်ပတ်လောက်တောင် ရှိရော့မယ် ။
" တီဗီကြည့်နေလို့ မေမေ ၊ မော်မော်က ဘုရားရှိခိုးနေလို့
"
" ဪ ဟုတ်ပါပြီ ၊ ထမင်းရော ပုံမှန်စားရဲ့လား
သမီး "
ပုံမှန်စကားဝိုင်းတစ်ခုကို ရောက်လာပြီး မေမေနဲ့
အလာဘသလာဘပြောနေလိုက်တယ် ။ ဖေဖေကတော့ သတိရပေမယ့် ပျော်ရင် လွှတ်ထားဖို့ ပြောကြောင်း
ဖုန်းကိုလည်း ကိုင်စေချင်ကြောင်းတွေ သတိပေးပြီးတဲ့ နောက်မှာ မေမေ့ရဲ့ သက်ပြင်းချသံကို
ကြားရတယ် ။
" သမီးရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကလည်း မေးနေတာ
"
" မေမေ မအိပ်သေးဘူးလား ၊ မနက်ကျရင်လည်း ဆိုင်သွားရဦးမှာကို
။ ဖေဖေကရော အိပ်သွားပြီလား ။ စောစောအိပ်ဦး "
" ညောင် ... "
" မေမေ ... သမီး ရှောင်နေတာ မဟုတ်ပါဘူး ၊
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြန်ပေးနိုင်မယ့် အဖြေမတွေ့သေးရုံပါ ။ မေမေ့သမီးက မေမေ့ကိုတော့ ပစ်ထားပါ့မလား
"
" မော်မော်နဲ့သာဆို မေမေလည်း စိတ်ချပြီးသားပါ
၊ မေမေ အမြဲ ပြောဖူးသလို သမီးကို လူတွေနဲ့ ဝေးသွားတာမျိုး မဖြစ်စေချင်လို့လေ
"
" အာ မော်မော် ဘုရားရှိခိုးပြီးပြီ ၊ သမီးအိပ်တော့မယ်
။ မော်မော်နဲ့ ဆက်ပြောလိုက် "
ပုခုံးပေါ်က ပုဝါလေးကို ခေါက်ရင်း ထလာတဲ့ မော်မော့်လက်ထဲ
ဖုန်းကို ထိုးထည့်လို့ ဆိုဖာပေါ်က ကင်မရာဆီ ပြန်ရောက်သွားတယ် ။
ခဏအကြာမှာတော့ မော်မော်လည်း ကျွန်မရဲ့ ဘေးကို
ရောက်လာတယ် ။ မပြင်ရသေးပေမယ့် ကာရန့်ရဲ့ ပုံနှစ်ပုံပဲ ရှိတာကြောင့် အဲဒီနှစ်ပုံကိုပဲ
အပြန်အလှန် ပြန်စစ်နေမိတယ် ။
" ငါ ဒီပုံကို ဘာလို့ ရိုက်လိုက်မိပါလိမ့်
"
စက်ဘီး လက်ကိုင်ကို ကိုင်ထားတဲ့ ကာရန့်ရဲ့ မျက်နှာတစ်ခြမ်းပါတဲ့
နောက်ကျောပုံကို ကြည့်ရင်း ရေရွတ်လိုက်တော့ မော်မော်က တီဗီကြည့်နေရင်းနဲ့ အနားကို တိုးလာတယ်
။ မော်မော့်ကိုပါ ပြလိုက်တော့ ခေါင်းတငြိမိ့ငြိမ့်နဲ့ ပြုံးတယ် ။
" တစ်ချို့အချိန်တွေမှာ တစ်ခုခုကို နှလုံးသားက သိမ်းဆည်းချင်စိတ်တွေ ပြင်းပြလာတာမျိုး
ဖြစ်တတ်တယ် ၊ ညောင် အဲ့လို အခြေအနေကို ရောက်သွားလို့ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ် "
" အာ မော်မော်ကလည်း ၊ အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူးနော်
။ ဒီတိုင်း လက်က အကျင့်ပါနေတာ "
" မော်ကလည်း ဘာမှမပြောမိပေါင် "
ပြုံးစစနဲ့ ထထွက်သွားတဲ့ အဒေါ်ဖြစ်သူကို မလုံမလဲ
မော့ကြည့်ရင်း ကင်မရာကို ခပ်မြန်မြန်ပဲ အိတ်ထဲကို ထိုးထည့်လိုက်မိတယ် ။ သေချာပါတယ်
၊ ကျွန်မ လုပ်ခဲ့သမျှမှာ နှလုံးသားဆိုတာ မပါဘူး ။
-
တနင်္ဂနွေနေ့ရဲ့ ထုံးစံမှာတော့ မော်မော်မပါဘဲ
ဆိုင်ကို ထွက်လာရခြင်းတစ်ခု ပါဝင်လာရပြီ ။ မော်မော်နဲ့ သွားတုံးကလို မဟုတ်ဘဲ နည်းနည်း
နေပွင့်မှ ထွက်လာတာမို့ လမ်းပေါ်မှာတော့ လူက နည်းနည်းများနေရပြီ ။
ဝတ်ထားတဲ့ အနွေးထည်ကို နည်းနည်းဆွဲစေ့လိုက်တော့
အင်္ကျီကြားကနေ တိုးဝင်နေတဲ့ လေအေးတွေကို ခဏ ကာကွယ်ပေးလိုက်နိုင်တယ် ။ မာဖလာမပတ်ထားတဲ့
လည်တိုင်ကတော့ အေးနေတုန်းပဲ ။
အစောကြီး နိုးနေတတ်တဲ့ ကာရန့်ကို ဒီနေ့လည်း ခြံထဲက
အပင်တွေကို ရေလောင်းလျှက်သား တွေ့ရတယ် ။ အပင်ငယ်လေးတွေ ဖြစ်တာကြောင့် ရေခရားလေးနဲ့ပဲ
ခပ်ဆဆ လိုက်လောင်းနေတာ ။ လိုအပ်တဲ့ ရေပမာဏကိုတော့
ချိန်ဆတတ်သား ။
မာဖလာ ...
ကျွန်မ ကျန်နေခဲ့တဲ့ မာဖလာ အညိုရောင်လေးကို ကာရန့်ရဲ့
လည်တိုင်ဆီမှာ တွေ့ရတယ် ။ ဆက်ခနဲ လှည့်ကြည့်လာတဲ့ ကာရန်က ကျွန်မကို မြင်တော့ ပြုံးတယ်
။
ရေခရားကို နေရာတကျ ပြန်ထားပြီး အနားကို ရောက်လာတယ်
။ ညီညီညာညာဖြစ်နေတဲ့ မြက်ခင်းပြင်ဆီကို ငုံ့ကြည့်လိုက်မိတယ် ။ ဦးနှောက်ဆီကို ရောက်လာတဲ့
အအေးဓာတ်တွေက ဒီမိန်းမကို လှတယ်လို့ မြင်ရလောက်တဲ့အထိပဲ ။
" အန်တီမော် ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားပြီလား
"
မြင်ကွင်းထဲကို ဝင်လာတဲ့ ခြေညှပ်ဖိနပ်စီးထားတဲ့
ခြေဖမိုးတွေ ။ သွယ်လျနေတဲ့ ခြေချောင်းတွေက စက်ဘီးတစ်စီးနဲ့ တစ်မြို့လုံး ပတ်နေတဲ့လူ
ဟုတ်ရဲ့လားလို့တောင် မေးယူရမယ် ။
သူ့ရဲ့ မေးခွန်းကို သတိကပ်ပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်
။ သော့မဖွင့်ရသေးဘူးပဲ ။
" နေဦးလေ "
ဆိုင်တံခါးမဖွင့်ရသေးတာကို သတိရသွားလို့ လှည့်လိုက်မိတော့
သူက လက်မောင်းကနေ ခပ်သာသာဆွဲလာတယ် ။ မျက်နှာချင်းဆိုင်မိပေမယ့် သူက ကျွန်မရဲ့ မျက်လုံးတွေကို
ကြည့်မနေဘူး ။ သူ့ရဲ့ လည်ပင်းက မာဖလာကို ချွတ်ယူပြီး ကျွန်မရဲ့ လည်တိုင်ဆီကို အရောက်ပို့ပေးတယ်
။ အခုလေးတင်မှ ဆွဲချွတ်လိုက်တာကြောင့် သူ့ရဲ့ အနွေးဓာတ်က မာဖလာမှာ ကပ်ညှိနေတုန်းပဲ
။ ဘာရေမွှေးသုံးတာလဲလို့ မေးမိတော့မယ့် ဆဲဆဲမှာ သူက ပန်းတွေနဲ့ အလုပ်လုပ်မှန်း သတိရလိုက်တာကြောင့်
မမေးဖြစ်လိုက်ဘူး ။ မာဖလာဆီက ပန်းရနံ့တွေက သူ့ရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့ ဖြစ်နေနိုင်တယ်လေ ။
" အဟမ်း ... မော်မော်က ဟင်းချက်ပေးခဲ့တယ်
၊ နေ့လည်ကျရင် အိမ်မှာ ပြန်ယူရမှာ "
" ကာရန် သွားယူပေးမယ်လေ "
" အင်း "
သူ့ကို ခပ်တိုတိုပဲ အဖြေပေးပြီး လှည့်ထွက်လာခဲ့ပေမယ့်
ခြေသံတွေက ကပ်ပါလာတုန်းပဲ ။ နှာဖျားဆီကို ရိုက်ခတ်နေတဲ့ ပန်းရနံ့တွေကိုပဲ သတိကပ်မနေမိဖို့
ကြိုးစားပမ်းစား စိတ်တွေကို လွှင့်ထုတ်ထားရတယ် ။
" လရောင် ၊ လရောင် ဘယ်သီချင်းကို အကြိုက်ဆုံးလဲဟင်
"
" Playlist ထဲ ရှိတာ အကုန် "
" အာ အဲ့လို မဟုတ်ဘူးလေ "
လက်ကိုင်ဘုကို ဆွဲလှည့်ပြီး ဆိုင်ထဲဝင်လာတဲ့အထိ
ကာရန်က ဘေးနားကနေ စကားတွေ တတွတ်တွတ်ပြောရင်းနဲ့ ပါလာတုန်းပဲ ။
" ကဲ ကာရန်ချို ၊ ဘယ်လို ဖြစ်နေသလဲ
"
" သီချင်းမေးနေတာလေ "
" မရှိဘူး အဲ့လိုဟာ "
" လရောင်ကလည်း မရှိဘူးဆိုတာတော့ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား
၊ သီချင်းတွေကို မချစ်ဘဲနဲ့ ဘယ်လို ရှင်သန်မလဲ
"
"
သီချင်းတွေက ဒီကမ္ဘာရဲ့ လက်ဆောင်တစ်ခုပဲ အချစ်ရဲ့ ၊ ကိုကို့အတွက်လို့ တွေးပြီး သီချင်းတစ်ပုဒ်လောက်
ဆိုပြစမ်းပါကွာ ၊ ကိုကို အချစ်ရဲ့ အသံလေး ကြားချင်တယ် "
နင့်ခနဲ ပြေးဝင်လာတဲ့ အတိတ်ရဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေကြောင့်
နှလုံးသားရဲ့ စကားသံတစ်ချို့က မျက်ဝန်းအိမ်ကို စကားလုံးတွေအဖြစ် တွန်းပို့ပေးလာတယ်
။
" နေခဲ့တာပဲ ဒီအတိုင်း "
ဆိုင်ထဲ ရောက်လာပေမယ့် ဘာမှလည်း ထွေထွေထူးထူး
ရှင်းလင်းစရာလည်း မရှိတာကြောင့် စာအုပ် အဟောင်းတွေ တင်ထားတဲ့တန်းရှေ့မှာ ထိုင်ချလိုက်တယ်
။
" အဲ့လို မလုပ်စမ်းပါနဲ့ ၊ လရောင် စိတ်ထဲမှာ
ဘာအတွေးကိုမှ ထည့်မထားဘဲ နေနိုင်လို့လား "
" နေနိုင်တယ် "
" နိုး တရားထိုင်တာက လွဲပြီး အဲ့လို မနေနိုင်ဘူးနော်
၊ လရောင် အခုတောင် ကာရန့်ကို ထရိုက်လိုက်ချင်နေတာ မဟုတ်လား "
" သိရဲ့သားနဲ့ အနားမှာ အဲ့လို လာကပ်နေနိုင်တဲ့
ရှင့်ကိုလည်း အံ့ဩတယ် "
ဘေးမှာ ဆောင့်ကြောင့်လေး လာထိုင်နေရင်းကနေ နောက်ကို
နှစ်လှမ်းလောက် ရွှေ့သွားတဲ့ ကာရန့်ကို ကြည့်ရင်း ရယ်လိုက်မိတယ် ။
" အတွေးတွေက စက္ကန့်မလပ် ဖြစ်နေတာ ၊ အဲဒီနေရာမှာ
သီချင်းတွေ ဖြစ်နေတာက ပိုပြီး စိတ်သက်သာရာ ရတယ်လေ "
ဒီတစ်ခါတော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်မနေနိုင်တော့ဘူး
။ ကာရန်က ဘာမှ မသိသလို မျက်နှာပေးနဲ့ ကျွန်မကို ကြည့်နေတယ် ။ သူက ကျွန်မကို နှစ်သိမ့်ပေးဖို့
ကြိုးစားနေတာပဲ
" မော်မော့်ဆီက ဘာတွေ ကြားလာပြန်ပြီလဲ
"
ကာရန်ချိုက တကယ်ကို မလိမ်တတ်တဲ့လူပါပဲ ။ မျက်လုံးလေး
ဝိုင်းလို့ ခေါင်းကို အသည်းအသန်ခါပြပေမယ့် သူလိမ်နေတယ်ဆိုတာတော့ သိပ်သိသာတယ် ။
" ကျွန်မကို မနှစ်သိမ့်ပေးနဲ့ မလိုအပ်ဘူး
"
" နှစ်သိမ့်တယ်ဆိုတာက လိုအပ်မှ လုပ်ရတာ မဟုတ်ဘူးလေ
၊ ပြီးတော့ ကာရန်ကလည်း လရောင်ကို နှစ်သိမ့်နေတာ မဟုတ်ပါဘူး "
" သွားတော့ သွား "
" ဟင် ဒါက ကာရန့်အိမ်လေ "
အဲဒီ့အူကြောင်ကြားကို ဘယ်လို လုပ်ရပါ့မလဲ ။ ထရိုက်ရင်လည်းငရဲကြီးဦးမယ်
။
" ရှင့်ကို ဆိုင်ထဲကနေ သွားတော့လို့ ပြောနေတာ
၊ ရှေ့မှာ ရှင့်ဖောက်သည် "
သူက အနောက်ကို လှည့်ကြည့်တော့ မနက်တိုင်း သူ အစာကျွေးနေတဲ့
ခွေးလေးက ဆိုင်ရှေ့မှာ ရစ်သီရစ်သီလာလုပ်နေတာကို တွေ့သွားတယ် ။ အဲ့တော့မှ ဟက်ခနဲ ရယ်ပြီး လက်ညိုးနဲ့လက်မကို ထိပြီး
သဘောတူလို့ မတ်တပ်ထရပ်တယ် ။
" လရောင် "
" အင်း "
" လရောင်ကို ပျော်စေချင်တယ် "
အတတ်နိုင်ဆုံး သူ့မျက်နှာကို မော့မကြည့်မိအောင်
စီထားတဲ့ စာအုပ်တွေရဲ့ ထောင့်ချိုးတွေကိုပဲ မနည်းလိုက်ကြည့်နေမိတယ် ။ ဒါကတော့ နှစ်သိမ့်တဲ့စကား
မဟုတ်ဘူးထင်တယ် ။ ဘယ်လိုပါလိမ့် ။
" အခုချိန် တစ်ရေးနိုးထမေးလာရင်တောင် ကာရန်ပြောမိမှာက
ကာရန် လရောင်ကို ပျော်စေချင်တယ်ဆိုတာပဲ ၊ လရောင် ပျော်နေရင် ကောင်းမယ် "
တံခါးမှာချိတ်ထားတဲ့ ခေါင်းလောင်းဆီကနေ အသံလွင်လွင်ကလေးကို
ကြားရမှ မော့ကြည့်လိုက်မိတယ် ။ ဆွယ်တာအဖြူနဲ့ ဖုံးလွှမ်းထားတဲ့ ကျောပြင်ကို ကြည့်ရင်း
သက်ပြင်းချလိုက်မိတယ် ။ သူ့ပုခုံးပေါ်မှာကျွန်မမသိဘဲ ထမ်းရတဲ့ တာဝန်တွေ အလေးအပင်တွေ
ဘယ်လောက်များနေလိုက်မလဲဆိုတာကို မသိပေမယ့် သူက ကျွန်မကို ပျော်စေချင်ပါတယ်တဲ့လေ ။
မဖြစ်သင့်ဘူးလို့ ထင်ရတဲ့ ခံစားချက်တစ်ချို့က
ကျွန်မဆီကို အရှိန်အဟုန်နဲ့ ပြေးဆောင့်လာပြန်တယ် ။ လူတစ်ယောက်ကို ဘဝထဲ ထပ်ပြီး ဝင်ခိုင်းလိုက်ဖို့အထိတော့
ကျွန်မမှာ လုံလောက်တဲ့ သတ္တိတွေ မရှိသေးဘူးလေ ။
-
To be continue….