" မော်မော် "
" ရှင် "
" ကာရန့် အမေနဲ့ အစ်မ ဆုံးတုန်းက ကာရန် ဘယ်နှနှစ်လဲဟင်
"
မော်မော်က ကျွန်မကို လှည့်ကြည့်တယ် ။ ပန်းတွေ
အပြည့်တင်ထားတဲ့ ခြင်းတောင်းကို စက်ဘီးနောက်ခုံမှာ တွဲချည်ရင်း ခြံထဲက ထွက်သွားတဲ့
ကာရန့်ကို ငေးရင်း မေးခွန်းတစ်ခုကို ထုတ်ပြောလိုက်မိတယ် ။
" သမီးတို့တောင် အတော် ရင်းနှီးနေကြပြီပဲ
"
မော်မော့်ရဲ့ ထင်မြင်ချက်ကိုတော့ ကျွန်မ မထောက်ခံပေးနိုင်ဘူး
။ ကျွန်မ ကာရန်ချိုနဲ့ တကယ် ရင်းနှီးနေတာလား ။ ကျွန်မ မှတ်မိသလောက်ဆို စိတ်ထဲကနေ သူ့ကို
ချစ်မိနေကြောင်း လက်ခံလိုက်မိတာပဲ ရှိမှာ ။
" သူတို့ ဆယ်တန်းအောင်စာရင်းတွေ ထွက်ပြီးတဲ့အချိန်
ညီအစ်မနှစ်ယောက်လုံး အမှတ်များလို့ အကုန်ဝမ်းသာနေကြတာ ။ သူတို့ရဲ့ အမေဆို အပျော်ဆုံးပေါ့ ၊ လင်္ကာက ဆေးကျောင်းတက်ချင်ပြီး ကာရန်ကတော့ နည်းပညာတက္ကသိုလ်မှာပဲ တက်ချင်တယ်လို့ ပြောလာတယ်
။ အမှတ်များပြီး ဆေးကျောင်းမတက်ချင်တဲ့ ကာရန့်ကို ဝိုင်းဖြောင်းဖျကြပေမယ့် တဇွတ်ထိုးလေးကတော့
သူတက်ချင်တဲ့ ကျောင်းကို မတက်ရရင် တက္ကသိုလ်ကို ဆက်မတက်ဘူးလို့ ပုံကန်ပြီး အိမ်ကနေ
ထွက်သွားတော့တာပဲ ။ အဲဒီကနေ .... "
အဓိက အကြောင်းအရင်းကို ကျွန်မ သိထားပြီးမှန်း
ရိပ်မိတဲ့ မော်မော်က စကားကို ဆက်မပြောတော့ဘဲ သက်ပြင်းတစ်ခုကို ချတယ် ။
" ကာရန် ၁၇ နှစ်ပြည့်တဲ့ နေ့မှာ သူ့ရဲ့ အမေနဲ့
အစ်မကို မြေချခဲ့တာ ၊ လင်္ကာလေးရဲ့ ၁၇ နှစ်ပြည့်တဲ့နေ့ဆိုရင်လည်း မမှားဘူးပေါ့
"
" ငယ်ငယ်လေးပဲ ရှိသေးတာကို "
အရွယ်နဲ့ မလိုက်တဲ့ လေးပင်မှုတွေကို ပုခုံးပေါ်သယ်လာရမှာပဲ
။ အမြဲတမ်းလိုလို မှိန်ဖျော့နေတတ်တဲ့ မျက်ဝန်းတွေရဲ့ အဖြေကို ထင်ထင်ရှားရှား ရှာတွေ့လိုက်တယ်
။
" အခု မြင်နေရတဲ့ ကာရန်က လင်္ကာနဲ့ တစ်ပုံစံတည်းပဲ ၊ အရင်ကဆို လင်္ကာက လူတွေကို ကူညီတတ်ပြီး ဖော်ရွေလွန်းပေမယ့်
ကာရန်ကတော့ အမြဲ မှုန်ကုပ်ကုပ်နဲ့ တစ်ယောက်တည်းပဲနေတာ ။ လင်္ကာကတော့ ကာရန့်ကို ကြည့်ရတာ
သူ့မျက်နှာနဲ့ ကြောင်အိုကြီး မှိုင်နေသလိုပုံပေါက်နေလို့ မကြည့်ချင်ဘူးဆိုပြီး ခဏခဏ
စတယ် ၊ ဒါပေမယ့် လင်္ကာက ကာရန့်ကို သိပ်ချစ်တာ ကာရန်ကသာ မထင်ရင် မထင်သလို ဆိုးတာ
"
မော်မော့်ရဲ့ အတိတ်ဆီ ပြေးလွှားနေတဲ့ အပြုံးတွေကို
ငေးရင်း ကာရန်ချိုရခဲ့မယ့် ပျော်ရွှင်ရတဲ့ဘဝတစ်ခုကို ပုံဖော်ကြည့်နေမိတယ် ။
" တစ်လပြည့် ပြီးသွားတော့ သူတို့ရဲ့ အဖေ
ထွက်သွားတယ် ၊ ခေါင်းမာပြီး မာနကြီးတဲ့ ကာရန်လေးက သူ့အဖေကို တစ်ချက်ကလေးတောင် မတားခဲ့ဘူး
။ အဲဒီ့အချိန်ကတည်းက ကာရန်က သူ့ခြေထောက်ပေါ် သူရပ်တည်ပြီး ကျောင်းပြီးအောင် တက်ခဲ့တာ
၊ သူ့အဖေပို့တဲ့ ပိုက်ဆံတွေကိုလည်း အမြဲ ပြန်ပို့တယ် "
တကယ်လို့ အဲ့လို အဖြစ်ဆိုးတွေ မဖြစ်ခဲ့ရင် ကာရန်က
မော်မော်ပြောသလို မှုန်ကုပ်ကုပ်နဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်နေဦးလေမလား ။ တောက်ပလွန်းတဲ့
ကာရန်ချို မဟုတ်တဲ့ မျက်နှာဆူပုတ်ပုတ်နဲ့ ကာရန်ချိုကိုရော ကျွန်မ ချစ်မိဦးပါ့မလား ။
ပြောနေရင်းနဲ့ ကာရန့်ရဲ့ စက်ဘီးက ခြံထဲကို အပြေးကလေး
ဝင်ရောက်လာတယ် ။
" ဟော ကာရန် ဘာကျန်ခဲ့လို့လဲ "
" အိမ်သာတက်ချင်လို့ ! "
မော်မော့်ကို အော်ပြောပြီး အိမ်ပေါ် ဒုန်းစိုင်းပြီးတက်သွားတဲ့
ကာရန့်ကြောင့် ကျွန်မနဲ့ မော်မော် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ရယ်ချလိုက်မိတယ်
။ မော်မော့်ရဲ့ အရည်ကြည်တွေ ဝေ့တက်လာတဲ့ မျက်ဝန်းတွေက ပြုံးယောင်သမ်းလာတယ် ။
" ကာရန်က မိုးရွာတာကို ကြောက်တယ် ၊ မိုးတွင်းတွေဆိုရင်
တော်ရုံ အပြင်မထွက်ဘူး ။ မိုးရေတွေကြားကနေ သူ့အမေနဲ့ အစ်မကို ကားထဲက ဆွဲထုတ်ဖို့ သူ့အားလေးနဲ့
ကြိုးစားနေခဲ့မှာ ။ လူဆိုတာလည်း ခက်သားလား ၊ မျက်စိနဲ့ မမြင်ရဘူးဆိုတိုင်း စိတ်ထင်ရာတွေ
ကောက်ချက်ချပြီး ကာရန်လေးကို အပြစ်ဖို့ကြတယ်ကွယ် "
၁၇ နှစ်အရွယ် ကာရန်ချိုကို ကျွန်မရဲ့ အမြင်အာရုံထဲမှာ
ပုံဖော်ကြည့်မိတယ် ။ နောင်တတွေ ၊ သိမ်ငယ်မှုတွေ ၊ ကြောက်ရွံ့မှုတွေကို ဖက်တွယ်ပြီး
ကြီးပြင်းလာခဲ့ရမှာ ။
" အရမ်းပင်ပန်းခဲ့မှာပဲ "
တီးတိုးရေရွတ်ရင်း မော်မော့်ကို မော့ကြည့်မိတယ်
။ ဒီအမျိုးသမီးက ကျွန်မချစ်ရတဲ့ မိန်းကလေးငယ်ရဲ့ ဘေးမှာ ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုကြာအောင် ကာကွယ်ပေးခဲ့သူပါတဲ့လေ
။
" မော် "
" ရှင် "
" ကျေးဇူးတင်ပါတယ် "
" ဘာအတွက်များလဲ ညောင် "
လက်ကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ရင်း သက်ပြင်း ခပ်ဖွဖွကို
ချလိုက်မိတယ် ။
" ကာရန့်ကို ကာကွယ်ပေးခဲ့လို့ "
" လုပ်သင့်တဲ့ အလုပ်ပါကွယ် "
" ပြီးတော့ ... "
ခြံရှေ့မှာ ရပ်ထားဆဲဖြစ်တဲ့ စက်ဘီးကို လှမ်းငေးမိတယ်
။ ကောင်းကင်ပြာပြာရဲ့ အောက်မှာ ပန်းတွေ အပြည့်နဲ့ စက်ဘီးကိုလည်း နဂိုထက်ပိုပြီး လှတယ်လို့
မြင်မိနေတယ် ။ ချစ်မိသွားရင် အရာရာက လှပလာတာပါပဲ ။
" ကာရန့်ကို ကာကွယ်ဖို့ ... သမီး ဆက်လုပ်လိုက်ပါ့မယ်
"
လူတစ်ယောက်ကို ချစ်မိနေကြောင်း ကျွန်မ ဘဝမှာ တစ်ကြိမ်တခါမက
ဖွင့်ဟဖူးပါလိမ့်မယ် ။ ဒါပေမယ့် အခုတစ်ကြိမ်မှာတော့ ဘယ်လို အဟန့်အတားမျိုးကိုမှ မခံစားမိတော့ဘူး
။
ခြံထဲကို ပြေးထွက်သွားတဲ့ ကာရန့်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်
။ စက်ဘီးကို ဒေါက်ဖြုတ်ပြီး ပြန်လှည့်ကြည့်နေပါသေးတယ် ။
" မော့်ရဲ့ ကလေးနှစ်ယောက်သာ အတူရှိမယ်ဆိုရင်
စိတ်မချစရာလည်း ဘာမှမရှိပါဘူးကွယ် "
ကာရန်ချိုရဲ့ ဘဝမှာ စိတ်ပူပန်စရာဆိုတာ မရှိလောက်အောင်
ကျွန်မက သူ့ကို ကာကွယ်ပေးတော့မှာ ဖြစ်ကြောင်းကိုတော့ ကိုယ်တိုင်ပဲ သိထားလည်း ပြည့်စုံနေပါပြီလေ
။
-
" ကာရန် ဈေးထဲသွားဦးမယ် အန်တီမော် ၊ ဘာမှာဦးမလဲ
"
" မမှာပါဘူးရှင် ၊ နေ့လည်စာစားချိန်သာ နောက်မကျစေနဲ့
။ ညောင်က ကာရန်ပြန်မလာရင် မစားဘူး "
ဒီရက်ပိုင်းမှ မကြာခဏ ထုတ်ဖြစ်နေတဲ့ ကင်မရာကို
ဒီနေ့လည်း ထုတ်ကြည့်နေရင်း မော်မော့်စကားက နားထင်က သွေးခုန်နှုန်းတစ်ချက်ကို ဒိန်းခနဲ
ကြားလိုက်ရသေးတယ် ။
" မော့် ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ "
" ဟော မနေ့ကဖြင့် ထမင်းစားမယ်ဆိုတာကို ကာရန်မလာသေးလို့
မစားသေးဘူးဆို "
" သမီး ဘယ်တုန်းက ပြောလို့လဲ ၊ မော်တို့ကလည်း
မဟုတ်တာတွေကို "
ကာရန်ချိုကို မော့ကြည့်မိတော့ ဝေခွဲရခက်နေတဲ့
အပြုံးတစ်ခုနဲ့ ကျွန်မကို ကြည့်နေတယ် ။ ပူလောင်လာသလို ခံစားလိုက်ရတာကြောင့် ခေါင်းရင်းဘက်က
ပြတင်းပေါက်ကို ထဖွင့်လိုက်မိတယ် ။
" လရောင် "
" မစောင့်ဘူး ရှင့်ကို ၊ သွားစရာရှိတာကို
သွား "
" လိုက်ခဲ့မလားလို့ မေးမလို့ဟာကို
"
မဖြစ်သေးဘူး ။ မလိုက်ဘဲ နေခဲ့ရင် သူ့ကို ရှောင်နေတယ်လို့
ထင်သွားမှာ ။ အဲဒါဆို မော်မော့်ရဲ့ မေးခွန်းတွေကိုလည်း အပိုရဦးမှာ ။ ကာရန်ချိုကတော့
ဘာမှ မမေးနဲ့ဆိုပြီး ပိတ်လိုက်လို့ရတယ် ။
" လိုက်မယ် "
ခုံပေါ်တင်ထားတဲ့ ဖလန်နယ်လက်ရှည်ကို ဆက်ခနဲ ကောက်ယူပြီး
ဆိုင်ထဲကနေ ခပ်မြန်မြန်ပဲ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ် ။ အလုံပိတ်ထားတဲ့ ဆိုင်ထဲမှာ မသိသာတဲ့
အအေးဓာတ်က အပြင်လောကမှာတော့ ခပ်စိမ့်စိမ့်ပဲ ။
" ရပြီ ၊ တက်လေ လရောင် "
စက်ဘီး နောက်ခုံက ရှင်းလင်းနေသည့်တိုင် ကာရန်ကတော့
သူ့ရဲ့ ဟူဒီအနားစနဲ့ သေသေချာချာ သန့်ရှင်းလိုက်ပါသေးတယ် ။
" ကာရန်တို့ ရုက္ခဗေဒဥယျာဉ်ကို မသွားရသေးဘူးနော်
"
" ရှင်မှ မအားတာ "
" ဒီတစ်ပတ်တော့ သွားကြမယ်လေနော် "
" အင်း "
ငြင်ငြင်သာသာပြေးလွှားနေတဲ့ စက်ဘီးလေးက မကြာခင်မှာပဲ
ဈေးထိပ်ကို ရောက်လာတယ် ။
" လိုက်ခဲ့နော် ၊ တစ်ယောက်တည်း ထားခဲ့ဖို့
စိတ်မချလို့ "
" ကျွန်မ ကလေး မဟုတ်ပါဘူး "
ကလေး မဟုတ်တဲ့ ကျွန်မကို ကာရန်ချိုကတော့ အင်္ကျီအနားစကို
ဆွဲပြီး ခေါ်သွားတယ် ။ မြင်နေရတဲ့ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်တွေဆီမှာ နှင်းဆီဆူးကြောင့်လို့
ထင်ရတဲ့ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက် တစ်ချို့လည်း ရှိနေတယ် ။
" ကြီးနွဲ့ ကာရန်မှာထားတာ ရပြီလား
"
" ရပါပြီရှင် ၊ ဒီမယ် ရာသီပေါ် ဦးဦးဖျားဖျားနော်
ငါ့တူမအတွက် စောစောက တင်စိန်တို့ ညီအစ်မကိုတောင် မရောင်းပေးလိုက်တာ "
" အဟား ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကြီးနွဲ့ရေ
"
ကာရန့်လက်ထဲကို ရောက်လာတာက နီနီရဲရဲ စတော်ဘယ်ရီသီးတွေအပြည့်ထည့်ထားတဲ့
နှီးခြင်းတစ်ခုပဲ ။
" သွားကြမယ် "
ကာရန်ချိုက ထုံးစံအတိုင်း ကျွန်မရဲ့ အင်္ကျီလက်အနားစကို
ဆွဲပြီး လူရှုပ်နေတဲ့ ဈေးအတွင်းထဲကနေ ထိုးထွက်လာပြန်တယ် ။
" လရောင် "
စက်ဘီးကို တစ်လှိမ့်နှစ်လှိမ့်ပဲ ရွေ့ရသေးတဲ့
အချိန်မှာ ရုတ်တရပ်ကို ခြေထောက် လှမ်းထောက်ပြီး ကျွန်မကို လှည့်ကြည့်တယ် ။
" ဘာတုန်း အလန့်တကြားနဲ့ "
" ဘယ်သွားမလဲဆိုတာ မေးလည်း မမေးဘူးနော်
"
လည်ပြန်ကြည့်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ဖျက်ခနဲ ဆုံမိမှ
ကျွန်မရဲ့ အသိစိတ်တွေ လွင့်ထွက်သွားရတယ် ။ တစ်မနက်လုံး အကြည့်ချင်းမဆုံမိအောင် နေနေတာ
အကောင်း ။
" ရှင်က .... ကျွန်မကို ရောင်းတော့ စားပါ့မလား
"
ထစ်ငေါ့ပြီး ထွက်သွားတဲ့ စကားလုံးတွေကို သူက ရယ်ပြီး
ရှေ့ကို ပြန်လှည့်သွားတယ် ။
" ပြောလို့မရဘူးလေ ၊ ရောင်းစားလိုက်ရင် ဘယ့်နှယ့်လုပ်မတုန်း
"
" စကားကို ပေါ့တိပေါ့ပျက်နဲ့ "
" ဘဝမှာ တစ်ခါပဲ နေရမှာ လရောင်ရဲ့ ၊ ပျော်ပျော်နေစမ်းပါ
"
သူ့ကို ခွန်းတုံ့မပြန်တော့ဘဲ တိတ်တဆိတ်ပဲ လိုက်လာမိတယ်
။ လမ်းက တဖြေးဖြေး မတ်စောက်လာတော့ ကာရန်က သူ့ရဲ့ အင်္ကျီစပေါ်က ကျွန်မရဲ့ လက်တွေကို
ဆွဲပြီး သူ့ခါးပေါ် မိမိရရ တင်ပေးတယ် ။ ပန်းရနံ့တွေက နှာဖျားဆီကို ဝေ့သီလာကြပြန်တယ်
။
" လရောင် ရည်းစားထားဖူးတယ်မဟုတ်လား
"
" ရုတ်တရပ်ကြီး "
ကာရန် စက်ဘီးရပ်လိုက်တဲ့ နေရာကို ဝေ့ကြည့်မိတော့
တောင်စောင်းတစ်ခုပေါ်ရောက်နေတာကို သတိထားမိတယ် ။ အပေါ်စီးကနေ ကြည့်တော့ တစ်ရပ်ကွက်လုံးကို
ခြုံပြီး မြင်နေရတယ် ။
" နေ့လည်စာ မစားခင်အထိ ဒီမှာ နေကြမယ်
"
" အင်း "
စက်ဘီးကို ဒေါက်ထောက်ပြီး ကမူစွန်းနားမှာ ထိုင်ချလိုက်တဲ့
သူ့ရဲ့အနားကိုပဲ သူ့နည်းတူ ထိုင်ချလိုက်တယ် ။
" ကာရန် ရည်းစားမထားဖူးဘူး "
" ပြောဖူးပါတယ် "
" တကယ်တော့ ရည်းစားထားတယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုလဲဆိုတာကို
သိချင်တယ် ၊ ဒါပေမယ့် ထားလည်း မထားရဲဘူး "
ကာရန်က သူ့လက်ထဲက စတော်ဘယ်ရီခြင်းကို ကျွန်မရဲ့
ရှေ့ကို ပို့ပေးတယ် ။
" ရည်းစားထားတာ မကောင်းဘူး "
ကျွန်မလည်း ဒီလောက်ပဲ ပြောနိုင်မှာ ။ ကြုံခဲ့ရသမျှကလည်း
ကောင်းတာ ဘာမှမရှိဘူးလေ ။
" လင်္ကာကတော့ သိသွားသေးတယ် "
ကာရန်က အနေတော်အရွယ် စတော်ဘယ်ရီတစ်လုံးကို ပါးစပ်ထဲ
ကောက်ထည့်ရင်း ပြောလာတယ် ။ ကာရန့်ကို သူ့အစ်မအကြောင်းတွေ သိပ်မပြောချင်လောက်ဘူးပဲ ထင်ထားတာ
။
" သူ့ကောင်လေးက အခုထိလည်း တစ်ယောက်တည်းပဲ
၊ သူ အဲ့လို နေနေတာကို မြင်ရင် ကာရန်က ပိုပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်တယ် "
ဝမ်းနည်းနေတဲ့ ပုံမပေါ်ပေမယ့် ကျွန်မရဲ့ ရင်ထဲမှာတော့
အပူလှိုင်းတစ်ချို့ ဖြတ်သန်းသွားတယ် ။
" လူတစ်ယောက်ကို ချစ်မိတာက ကြောက်ဖို့ ကောင်းမယ်ထင်တယ်
"
ကျွန်မ သူ့ကို ချစ်မိတာကတော့ လှပပါကြောင်း ဘယ်လိုများ
ဖော်ထုတ်ရပါ့မလဲလေ ။
" တကယ်လို့ ကာရန်သာ လူတစ်ယောက်ကို ချစ်မိရင်လေ
ကာရန် အဲဒီလူကို လောကကြီးထဲ အရင်ထွက်သွားဖို့ ခွင့်ပြုပေးလိုက်မှာ သိလား "
" ကျန်ခဲ့ရတဲ့ ခံစားချက်ဆိုတာ ကျန်ခဲ့ဖူးမှ
နားလည်မှာ ၊ ကာရန်ချစ်တဲ့သူကိုတော့ အဲ့လိုမခံစားစေချင်ဘူး "
ကျွန်မရဲ့ သက်ပြင်းမောတစ်ချို့က တိုက်ခတ်လာတဲ့
လေပြေညှင်းသွဲ့သွဲ့နဲ့အတူ တိုက်စားခံလိုက်ရတယ် ။ ကြည်လင်နေတဲ့ အပြုံးတွေအောက်က ညိုးမှိန်နေတဲ့
မျက်ဝန်းတစ်စုံကို ကျွန်မ ဘယ်လိုများ လျစ်လျှူရှူရပါ့မလဲ ။
" ပြီးတော့ ကာရန် ချစ်မိတဲ့လူက ....
"
" .... "
" လရောင် ဖြစ်မနေရင် ကောင်းမယ် "
သူ့ကို ကြည့်နေတဲ့ ကျွန်မရဲ့ အမြင်အာရုံတွေက တဖြေးဖြေးချင်းဝေဝါးလာကြတယ်
။ ကျွန်မကိုတော့ မချစ်မိချင်ဘူးတဲ့လား ။
" လရောင်ကိုတော့ အရင်ထွက်သွားဖို့ ခွင့်ပြုပေးနိုင်လောက်မယ်
မထင်ဘူး "
" လရောင်ကိုတော့ .... "
ကမ္ဘာပေါ်မှာ ဖြစ်တည် လည်ပတ်နေတဲ့ အရာအားလုံးက
ဝမ်းနည်းဖို့ချည်းသပ်သပ်တော့ မဟုတ်ခဲ့ဘူးလေ ။ ဝမ်းနည်းစရာတွေကို ဖယ်ထုတ်လိုက်ရင် ပျော်နိုင်မယ့်
အစိတ်အပိုင်းတွေကိုလည်း ရှာတွေ့နိုင်ဦးမှာပဲ ။
" အသက်ရှည်ရှည်နဲ့ အချိန်အကြာကြီး ပျော်ရွှင်နေစေချင်တယ်
"
" ကာရန့်ရဲ့ ဘေးမှာလေ "
ပြီးတော့ အဲဒီပျော်ရွှင်စရာ အစိတ်အပိုင်းတွေကို
ယူဆောင်လာပေးတဲ့သူကလည်း ကျွန်မရဲ့ ဘေးမှာ ရှိနေပါပြီတဲ့လေ ။ ဖြတ်သန်းရမယ့် တံခါးတစ်ချို့ကို
မြင်နေရပေမယ့် အလွယ်တကူ တွန်းဖွင့်လို့ ရပါ့မလားဆိုတာ မသေချာဘူး ။
မသေချာမရေရာတဲ့ အရာတွေကို ပိုက်ထားရင်းနဲ့ ကျွန်မက
ကာရန်ချိုရဲ့ နှလုံးသားတံခါးကို ခေါက်ရဦးမှာပါပဲ ။
-